دم دمای اخر بود که برگشت گفت:هیشکی مثل من نمیتونه دوستت داشته باشه،اون موقع به حرفش پوزخند زدم و تو دلم گفتم محاله،،،به خودم ثابت میکنم  هستن کسایی که میتونن بیشتر از م دوستم داشته باشن،،،

امروز بهم ثابت شد که حق با م بود،هیشکی مثل اون نمیتونه دوستم داشته باش

چقدرررررر دلتنگشم

برای من تنهایی یه صندلی یه نفرست 

رو به یه خیابون شلوغ

که هر روز آدما از کنارت رد می‌شن، 

گاهی بهت سلام می‌کنن،

اما هیچوقت اون‌جا نمی‌مونن.

برای من تنهایی یعنی سکوت،

یعنی لحظه‌هایی که باید می‌بودی و نبودی. 

روزایی که باید می‌دیدمت و ندیدم.

شبایی که باید بغلم می‌کردی و نکردی.

تنهایی برای من یعنی تو، یعنی دلتنگی

‌تنهایی  برای من یعنی یه خاطره‌ی خیلی دور از تو، که هیچ‌وقت کهنه نمی‌شه.

تو این مدت همش خدا خدا میکردم تا یه اتفاقی بیفته و من بتونم ببینمت و شخصا امانتیتو بهت پس بدم اما نشد،امشب ریحان پیام داد و گفت که از شهرشون برگشته و میتونم امانتیتو بدم بهش و اون بدستت برسونه

تو این مدت حتی یکبار هم سراغ امانتیت نرفتم

این روزا مدام به خودم تلقین میکنم که حالم خوبه اما شب که میشه تنهایی و دلتنگی دیوونم میکنه

بغض دارم،زیاااااد

خودم خواستم اینجوری شه،خودم این تنهاییو انتخاب کردم ،،،میدونم

کاش گوشی برای شنیدن حرفام بود

امشب میخواستم سراغتو از ریحان بگیرم،میخواستم حالتو بپرسم اما جلوی خودمو گرفتم

تاحالا چندبار خواستم اینکارو کنم اما هربار به سختی خودمو منصرف کردم

تو حالت خوبه،،،بدون دغدغه به کارات و برنامه هات میرسی

مامان فک میکنه که تو ترکم کردی

نمیدونه اینبارم دخترش دسته گل به آب داده

چن وخ پیش یه دوست قدیمیو بعد مدتها دیدم،،،باهم رفتیم یکی از پاتوقای قدیمیمون،میدونستم اونجارو دوست داره وقتی رسیدیم ازم پرسید اخرین بار کی اومدی اینجا گفتم تابستون،پرسید با کی منم خندیدم و گفتم با یه مرد خیکی

با زیر و بمم بیشتر از تو اشناس 

حالمو که دید خودشو تا ته قضیه رو فهمید و دیگه سوالی نپرسید

ففط لبخند زد و بحثو عوض کرد

نمیدونم چرا اما همش استرس اینو داشتم ک نکنه یکی منو بشناسه و بیاد جلو و بگه خانم شما که تا دیروز تا با یکی دیگه میومدی اینجا اما امروز؟!

فکر احمقانه ایه میدونم

اما عین واقعیته

احساس میکردم نگاهشون نگاه خوبی نیس

این روزا کارم شده چک کردن پروفایلت و خیره شدن به عکست

چقد خوبه که تلگرام راز داره 

راسی: گلی که عید 97خریده بودی سوخت

خدا

حالم خوب نیستا،حال هیشکی خوب نیس،،،حواست هست؟؟

بعضی وقتا میشینی یه گوشه 

همه ی ادمهایِ دوست داشتنیِ شهر از بالاترین قسمتِ شهر نگاه میکنی,

اونایی که همه باهاشون شادَن,

باهاشون حالشون خوبه,

گاهی وقتی یه تیکه گچ برمیداری میشینی کفِ آسفالت خیابون یه چیزایی میکشی که حتی خودتم خبر نداری چی ان,

دوست داری زل بزنی به تمام صورتَکایِ شهر,

همه یِ کسایی که زور میزنن شاد باشن,

و همه اونایی که از ته دل شادن,

دوست داری خودتو ببری تو گنجینه ِ مامان بزرگ قائم کنی و درو قفل کنی بشینی توش,

زانوهاتو بغل کنی و به خودت بگی:

یعنی من انقدر دوست نداشتنی ام?¿

فرگل_مشتاقی

گوشه ی چادر مادرم را می‌گرفتم باهم می‌رفتیم مخابرات نبش کوچه ششم. می‌گفتند مخابرات! اما اسمش اصلا مخابرات نبود که. همیشه‌ی خدا هم شلوغ بود. نوبت می‌گرفتیم و می‌نشستیم. بعد از چند دقیقه صدا می‌زدند و می‌گفتند خانم فلانی کابین شماره‌ی سه

یک اتاقک چوبی نیم در نیم، یک تلفن قدیمی و کثیف روی دیوار و بوی عرق نفر قبلی

اما چه ذوقی داشتیم. تقریبا هر دو روز یک بار می‌آمدیم تلفن می‌زدیم و چند دقیقه‌ای با پدربزرگ و مادربزرگم حرف میزدیم. محل ما سیمکشی تلفن نداشت که. آنها هم که داشتند وضعشان تقریبا همین بود. حرف زیاد داشتیم اما مجبور بودیم زود قطع کنیم. قطع نمی‌کردیم خودش قطع می‌شد. ارتباط ها کم بود،

اما با جان و دل ... با ذوق و شوق. حرف ها هیچوقت تکراری نمی‌شد. همه برای هم وقت داشتند. هیچکس تیک دوم تلفنش را برنمی‌داشت که مثلا صدایت را هنوز نشنیده ام! هیچکس حرف هایش را ادیت نمی‌کرد. دوستت‌دارم هایش را پاک نمی‌کرد جایش نقطه بگذارد. وقتی می‌گفت دلم برایت تنگ شده، شک نداشت که می‌گفت. صدا را که نمی‌شد پاک کرد، می‌رسید.

گروه هم نداشتیم. اما هروقت تلفن می‌زدیم حتما یکی بود که آنلاین باشد و جوابمان را بدهد. آن روزها یک مخابراتِ نبش کوچه‌ی ششم بود و یک دنیا عشق که همه را از سیم‌های تلفنش رد می‌کردیم. اما امروز یک دنیا وسیله‌ی ارتباطی‌ که یک "دلم برایت تنگ شده" از امواجشان رد نمی‌شود. اگر هم رد شود، می‌شود پاکش کرد. می‌ترسم در بروز رسانی بعدی همدیگر را هم بتوانیم پاک کنیم. مادربزرگ هم که چت بلد نیست

راستی، چادر مادرم ...