گــــــاهی بــــاید کَـــند. . . بــاید رفـت . . .
گـــــــــاهی بــــاید فـــــرار کــــــنی
از موقعیتی که شاید دوستـش داری امــا به چـه قیمتی ؟
گـــاهی حــــــــرف هـــــا بــــرای گفـــتن داری
امــــــــــا گــوشی بـــــــرای شــــــنیدن . . . نـــه !!
گــــــــاهی بــــاید رفـــت . . . بی صــــدا و آرام . . .
بی آنــــکه رفتـــنت را حـــس کنـند و
آنـــگاه نبــــودت حــس شـــود که دیگر خیلی دیر است . . .
بـــــــــایــــــد آرام بــــــــروی
مـــبادا کــــــه غــــرور و صلابتت خــــدشـــه ای بــردارد . . .
مبــادا کــه گمان کنند کــم آورده ای . . .
بــاید رفـت، آرام و بی صدا
مثـــل رفـــتن پــــاییز کــه بی هــای و هــو میرود وآدم هــا
رفتنش را وقتی می فهـمند که گز گز ســرمای زمستان
وجــــــــودشان را هشـدار می دهـــد
بـــــــاید رفـــت . . . بــــاید کـــه نبـــــــــود
آنجـــــــــا کـــه حسی مشــــترک بــرای فهم تـــو نیسـت
آنجـا که لبخند هـایی از جنس یـخ تو را از خــویش می راند
آنجـا که آدم ها آدم برفی که نه،
آدم یخـی اند از بـس که بی روح اند
بــــاید بـــه سرزمینی سفر کنی که خورشید می تــابد
اینجـــا قطب اســت و آفتابش هــیچ یخی را ذوب نمی کـند
مـگر دسـتهایت چقدر گــرما دارد بــرای ذوب کردن ایـن یخها؟
نکند بـــه خـــــــــودت بیایی و ببینی که آدم یخی شــــــدی!!
نـــــــمان! . . . بــــــــــرو! . . . بــه سرعت بــــــاد بـــــرو! ..
بــه ســـــــــوی سرزمین خورشید
بـــــــــایـــد رفـــت . . . بـــــایــد کـــه نمــــــــانــــــد
همیشـه بـودن و مـاندن هـم خـوب نیسـت
گـاهی بـاید رفــــت . . . از جـــایی
تـــا حـس شـــود نبـــودنـت
تــــا حـس کنـی تنــهایی روحـــت را
بــــا آدمــــها کــــه بــــاشی
خـــــــیال میکنی هــــمراه داری
و ازاین حقیقت که در آخـــر فــقط خـــودت هستی
تنهای تنها . . . غــــافل میشـوی
گــــاهی بــــاید رفـــت . . .
تـــا بشـــنوی صدای فــــاصله ها را
فـــاصله هـــایی کــــه در بـــودنت
حـتی اگــــــر فریاد هم بزنـن بـــاز هم نمیشنوی
گــــــاهی بـــایـــــــد رفـــــــت...
و بـــه قلــم اجــازه بــــدهی کــــه به جـای تـو حرف بزند
کـــــــه بـــه جــــــای تـــــــو فـــــریاد بــــــزنـــد
حـــــتی اگـر بـدانی که قلم هم نمیتواند نـاگفته هـا را بگوید
حــتی اگر بـدانی کــه هیچ گوشی بـرای شـنیدن وجـود نـدارد
گــــاهی بـاید رفـــت . . . بـــرای همیشه . . . از جـــایی
چـــــــــون حضــورت بی رنـــگ شــــــــده
گــــــــاهی بــــاید بــــــروی تــــا خــــــودت را پیــــدا کنی
تــــــــا بفهـمی چـــــقدر بـــــه خــــودت شبیهی
و چــــــقدر از خــــودت فــــــاصله گــــرفته ای
گـــــــــاهی بـــــــاید رفــــــت . . .
مــــانــدن همیشـــــه خــــــــوب نیســــت . . .
رفـــتن هــــم همیشــــه بـــد نیســـــت . . .
گـــاهی رفـتن بهـتر اســــت . . .گـــاهی بـــاید رفـــت . . .
بـــایـــد رفــــت تـــا بعضـی چــــیز هـا بمـانـد . . .
اگـــر نـــروی هـــر آنچـــه مــاندنیسـت خــــواهد رفــــت . . .
اگــــر بـــروی شــــاید بـــا دل پــــر بــــروی
و اگـــر بـمانی بـــا دســت خــــالی خــــواهی مـــــاند . . .
گــــاهی بــاید رفـت و بعضـی چـیزها کـه بردنی اسـت بـا خـود بـرد . . .
مــــثل یــــاد،مـــثل خـــــاطره ،مــــثل غـــــرور . . .
و آنچـــه مــاندنیســت را جـــا گـذاشـــت،
مـــــثل یـــاد،مــــثل خــــاطره،مـــثل لبخـــــند . . .
رفتـنت مـــانـدنی می شــود وقـتی کـه بـاید بـروی،بـروی . . .
و مـــاندنت رفـتنی میشــود وقـتی کـه نبـاید بـمانی بـمانی . . .
بـرو و بـگذار چــیزی از تـــو بــماند کــه نـبودنت را گـــرانبها کـــند . . .
بـــرو وبــگذار پیـش ازاینـکه رفتـنت دردی بــر دلی بنشـــانــد،
خـــــــــاطره ای پــر حســـــــرت شــــود . . .
بــــرو و نـگذار مـاندنت بـاری بشــود بـر دوش دل کسـی
که شـکستن غـــرورت بـــرایـش . . .
از شـکستن ســکوت آســـانتر بـاشــد . . .
عشــــقت را بــــردار و بــــــرو . . .
خـــــــــوب بـــــرو . . . زیــــــــــبا بـــــرو . . .